Ισορροπώντας σε τεντωμένο σκοινί

Αν και προσπαθώ εδώ και μέρες δεν μπορώ να απωτηπώσω κάτι με την λογική,

ποτέ δε κατάφερα να γράψω με το μυαλό, αφήνομαι κι υπερισχύουν

τα συναισθήματα που  έχουν πια γίνει ανεξέλεγκτα 

Με λίγα λόγια δεν ξέρω τι μου γίνεται..
Πολλές (σχεδόν όλες) φορές μπερδεύω τις σκέψεις μου γράφοντας ίσως ανοησίες

Θέλω να γνωρίσω και να νιώσω το δυνατόν 
Περισσότερα στο χρόνο που μου έχει απομείνει 
Ισως ψάχνοντας κάποιον ν αγαπήσει τις ατέλειες μου 
Ζώντας για χρόνια κρατώντας από μια χαμένη ελπίδα.. 

Ποια ενοχή με κυνηγά, μες το μυαλό μου τέρας
     Τώρα η ζωή με ξεπερνά, και χάνεται σαν σφαίρα
          Μόνος χωρίς προορισμό, σαν μεθυσμένη πυξίδα

Ενα μεγάλο μέρος της ενήληκης ζωής μου, τα πέρασα σε μια σχέση
που άρχισε σιγά σιγά να γίνετε κατάσχεση.. 
μη μπορώντας για κάποιον λογο να φύγω.. 
χτίζοντας τοίχους γυρω μου αντι για γέφυρες.. 
Καποια στιγμή όμως δεν αντέχεις, παραδίνεσαι
Δεν ήξερα όμως ποια ειναι η χειρότερη μοναξιά.
Αυτη που ο αλλος σου την τόνιζε, κάτι που ίσως δρούσε κι αμφίδρομα,
η οι άδειοι τοιχοι και δωμάτια..
Κοιτώντας  πίσω στο χθες μένω έκπληκτος με τις αντοχές μου..
Οχι δε θα μπω ποτέ σε λεπτομέρειες...
Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί να νιώσω ενοχές 
που έμεινα μόνος
Πολλές φορές νομίζω ότι δεν ξέρω τι φταίει ρίχνοντας 

την ευθήνη σε κάποια πανσέληνο
Κάποτε αποζητούσα σαν τρελός την μοναξιά της περιπέτειας δραπετεύοντας στην επαρχία, ίσως κι από κάποια βιοποριστική ανάγκη.. 
πιστεύωντας ότι δε θα νιώσω ποτέ μόνος κι ανελεύθερος 

Τα χειρότερα δεσμά είναι αυτά 
     που άφησε ένας έρωτας 
          που πέθανε την αυγή 
              μιας μέρας που πίστευα 
                              πως 
                    θα κρατούσε αιώνια

Δεν ήθελα να ζήσω κοινές πραγματικότητες αλλά να επιβάλλω 
την δική μου μονοδιάστατη αντίληψη του έρωτα 
κι έχασα τα όνειρα μου.. 
βλέποντας να έχουν γίνει μικρά κομάτια 
κουβαλώντας τα σαν μικρά μυστικά 
κι αντέχοντας τα μόνο με μεγάλες δόσεις ψυχικών παυσίπονων..

Κανείς δεν πέθανε από υπερβολική δόση.. κι ας το έδειξε η νεκροψία, 
Ολοι πέθαναν από υπερβολική δόση μοναξιάς...
Τα βράδια σπίτι λίγο πριν να ξαπλώσω,
τότε είναι οι μόνες βασανιστικές ώρες της ημέρας
Παρέες..!
Τι να τις κάνω τις παρέες όταν δεν επικοινωνώ με τους άλλους θεωρώντας τους "ψεύτικους?"
Κάποτε είχα πολούς φίλους στην πράξη όμως αποδεικνείονταν 
απλώς γνωστοι..!
θέλοντας όλο και κάτι από εμένα.. 

Ζούμε στην εποχή του συμφέροντος.
Αν ο άλλος δεν έχει να κερδίσει κάτι από εσένα,
δεν υπάρχει λόγος να σου μιλήσει η να κάνετε παρέα

όλοι μας τώρα όμως έχουμε ξεχάσει 
   Να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο,
      Να συνδεόμαστε ο ένας με τον άλλο, 
          Να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. 
             Δεν είναι περίεργο που πεθαίνουμε 
                 Ολοι από μοναξιά!
                         κι όμως...
Οι άνθρωποι σταμάτησαν να κοιτάζονται στα μάτια
Τα μάτια έγιναν οθόνες κι οι φωνές πληκτρολόγια

Και τώρα αόρατος για τους γνωστούς 
                   και σχεδόν 
       ανύπαρκτος για τους φίλους

Αν είχα θάρρος..
    δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα..

 Αυτό όμως που με τρομάζει είναι ότι βυθίζομαι 
πάρα πολύ μέσα στην μελαγχολία μου 
Δεν το εξωτερικεύω ακόμα
Αλλά το νιώθω μέσα μου
Φοβάμαι μήπως μου έχει γίνει συνήθεια
     
         Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
             και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
                  Να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
                        Ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Θέλοντας να κρατήσω δίπλα μου 
      Ανθρώπους που άκουσαν το δικό μου 
            "Δεν είμαι καλά" ενώ δεν το είπα ποτέ!

Είμαι σε φάση που αναζητώ ισοροπία σε ένα τεντομένο σκοινί του οποίου πραγματικά δεν ξέρω την κατεύθυνση που θα ακολουθήσω..
για πρώτη φορά εδώ κι πολλά χρόνια άρχισα να κάνω σχέδια και σιγά σιγά πραγματοποιούνται: 
μέσα σε δυο μέρες έδωσα την μηχανή,σχεδόν την χάρισα, 
όχι πάντως λόγο κάποιου οικονομικού προβλήματος, 
το σαββατοκύριακο με μια ανέλπιστη βοήθεια από συνάδελφο,προτείνοντας μου την φιλία του κάτι που δεν έχω λόγο να μη δεχτώ,δέχτηκα,
μιλώντας καιρό μαζί μου κατάλαβε 
σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκομαι, 
ψάχναμε για σπίτι για να φύγω απ την τρύπα που έμενα λόγο πένθους,

"ένα πένθος που κράτησε χρόνια αρχίζοντας απ το σοκ της 21/12/2012"
βρίσκοντας σχεδόν στα ίδια λεφτά ένα "χλιδάτο" καινούργιο δυάρι.. 
Επίσης  αποφάσισα να μη πάρω τίποτα μαζί μου, 
ούτε καν τα ρούχα μου. Μόνο βιβλία.. Αυτα θα τα πάρω!
βιβλία δε πετάω!
Σήμερα πήραμε σεντόνια, μαξιλάρια, πετσέτες μπάνιου κτλ.
Αύριο θα πάρουμε...
Θα είναι μια πλήρη ανανέωση, 
ακόμα θα ξαναπάω γυμναστήριο.. 
κι ένα τελευταίο, βασικό για μένα: 
Ν 'αλλάξω ψυχολόγο.. και
μη ξεχάσω να προσπαθήσω να κόψω και το τσιγάρο.

Τρία χρονια πέρασαν από τότε που έφτιαξα το blog μου 
Δεν περίμενα πόσο πολύ θα με βοηθούσε

Σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
   κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
       και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
           πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
                                                                      
                                                                morfeas
ΥΓ. κι εδω για άλλη μια φορά τη πάτησα που
τον νόμισα για φίλο κι αυτός σιγά σιγά με πλησίαζε..
Του άρεσαν τα αγοράκια.. καμιά φορά κι οι άντρες 
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του 

ΥΓ. Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο μεγάλε
Δε την αφήνω να μου γίνει θηλιά.
Κι όσο για την παράγκα μου μόλις δω ότι πιάνει κοριούς 
Ανάβω ένα σπίρτο και την καίω
Δε το έχω σε τίποτα
Πόσο κάνει; λέω στην μοίρα μου
Τί χρωστάω;
Τόσο! μου λέει
Πάρτα και δίνε του!

Καλο Ξημερωμα

            &
Καλη Αυριανη