Οταν ξεκίνησα το προφίλ μου στο fb

Θα ηθελα να πω δυο λόγια για το face

H αλήθεια είναι ότι αυτό το κείμενο είχα ξεκινήσει
προ πολλού να το γράφω αλλά είχε μείνει ανολοκλήρωτο,όπως κι άλλα.

Οταν ξεκίνησα το προφίλ μου στο fb είχα ένα ψευδώνυμο
και μια σκοτεινή gothic φωτογραφία.

Ελπίζοντας να βρω κάποιους φίλους που εγώ φεύγοντας χρόνια πριν

στην επαρχία, είχαμε χαθεί.
Κάποιους βρήκα..
Οχι όμως αυτούς που ήθελα και έψαχνα.

Ο φόβος για την έκθεση δυνάμωνε από τις απόψεις φίλων μου
που αρνούνταν πεισματικά να κάνουν προφίλ.
(ακόμα αρνούνται κάποιοι απ ότι φαίνεται)

Σαν αυτό να είναι κάτι απαγορευμένο από την θρησκεία τους...

Στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτικός,με τους "φίλους" αλλά
σιγά σιγά αναπτύχθηκε μια εμπιστοσύνη μεταξύ μας
και με κάποιους έχουμε βρεθεί η κάνουμε συζητήσεις ουσίας.
Δεν έχω και τους πολλούς φίλους.
Προτιμώ απ την "ποσότητα" την "ποιότητα".

Δεν είμαι σνομπ, αλλά οι πολλοί δε με ενδιαφέρουν.

Κάπου εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάτι που μου έκανε εντύπωση.

Δε ξέρω πως, πως έμαθε για μένα, αλλά δε θα ξεχάσω 

την αγωνία μιας μάνας για το παιδί της.....

Είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά.. ζητώντας μου πληροφορίες..

Πως να τον αντιμετωπίσει.
Δε μπόρεσα να τη βοηθήσω..

Κάπου στο blog είχα γράψει ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις.. 

δλδ. Δε πίστευα στις σχέσεις που δημιουργούνται μέσω 

του ίντερνετ λογο του ότι κάποιες φορές έχω εξαπατηθεί πιστεύοντας 

άτομα που αργότερα αποδείχθηκαν αναξιόπιστα.

Τώρα όταν κάποιος μου λέει ότι αν δεν υπάρχει φυσική επαφή..

δεν γνωρίζεις τον άλλον.. απαντώ ότι κάθε επαφή γίνεται με διαφορετικό τρόπο:

Αλλο τοπίο βλέπεις όταν μπαίνεις στην Αθήνα απ την οδό Κηφισιάς
και άλλο τοπίο βλέπεις όταν μπαίνεις στην Αθήνα 

από τα Λιόσια.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αλλάζει η πόλη...

Αλλάζει ο τρόπος που την βλέπεις και είναι εξίσου αληθινός...

Και μαντέψτε: τέσσερα χρόνια τώρα μέσα από το fb γνώρισα καινούργιους

(πραγματικούς) φίλους, έπεσα θύμα "εξαπάτησης",
ξαναγνώρισα παλιούς γνωστούς που δεν θα τους ήξερα καθόλου 

αν έμενα στην εικόνα τους και έγιναν φίλοι μου.
Ερωτεύτηκα.. Συγκινήθηκα.. Απογοητεύτηκα..
Και κυρίως απέκτησα μια πιό οικουμενική αίσθηση της ύπαρξής μου...

Προσωπικά ανήκω σε μια γενιά που έτυχε να έχει ζήσει 

την εποχή που η προπαίδεια ήταν ο μόνος τρόπος 

να κάνεις πράξεις και συγχρόνως μυήθηκε στην νέα τεχνολογία της επικοινωνίας..

Αυτη η μετάβαση και ο τρόπος που την χειριζόμαστε προσωπικά,

νομίζω ότι χαρακτηρίζει την γενιά μου.

προσωπικά θεωρώ τους fb φίλους μου το ίδιο αληθινούς.....
(ακόμα κι αν δεν τους γνωρίσω ποτέ ή δεν δω κάποια 

αληθινή τους φωτογραφία και ούτε καίγομαι γι αυτό - πιστέψτε με)
.....με αυτούς τους οποίους συναντάω όταν έρχομαι Αθήνα..

Συχνά μαθαίνω πολύ περισσότερα γι αυτούς απ τα γούστα τους
στην μουσική ή τις απόψεις τους στα ποστ που μοιράζονται
χωρίς την τυραννία της εικόνας που συχνά αποπροσανατολίζει..

Πόσες φορές εξάλλου δεν απορρίψαμε κάποιον/α επειδή ήταν άσχημος/η?
Πόσες φορές ενδιαφερθήκαμε πραγματικά γι αυτό που λέει η σκέφτεται;

Νομίζω ότι τα blogs και το face είναι ένα σπουδαίο όργανο Δημοκρατίας..

Αρκεί να μην σε νοιάζει η εικόνα σου/toy....

Οποια κι αν είναι...

ΥΓ. Αλλα ήθελα να πω.. Αλλα είπα..

Εγώ τα εμπόδια τα έβλεπα σαν πρόκληση..

Αυτή ειναι η διαφορά μας.
Στο κάτω κάτω 

Δεν ήρθα να κλέψω την καρδιά σου
Τη Δικιά μου ήρθα να σου χαρίσω

κι εμένα τι με ήθελες είπαμε?
ααα δεν είπαμε.. 
αφήσαμε να εννοηθεί 
να περνάει η ώρα να μη πλήτεις 
                    morfeas 

                     ******       
Δεν ξέρω αν γεννήθηκα τρελός ή ελαφρόμυαλος, 

Η αλήθεια είναι ότι η βασιλεία μου, δεν ήταν του κόσμου τούτου. 
Ένοιωθα απόλυτα κύριος και αυτεξούσιος

Μόνο στο βασίλειο της φαντασίας μου 
Και μόνο κοντά στους μεγάλους νεκρούς

Γνώρισα Αληθινή Φιλική Ατμόσφαιρα.
Μπερναρντ Σω