Στην Αγκαλιά Του Μορφέα

Το φως του ηλιου εχει ξεθωριασει

Η μερα φευγει  
Το φως της  ερχεται στο τελος και το σκοταδι πεφτει
Τα φτερα της νυχτας ριχνουν το βαρυ τους πεπλο στο αμυδρο λυκοφως  

Η νυχτα μουρμουριζοντας μια μελωδια γεμιζει με μουσικη τις σκεψης
Κοιμιζοντας παλιες αναμνησεις κι αρχαιες ιστοριες πονου
Απο σοβαρα δεινα που συνωστιζονται γυρω απο την επιγεια πορεια μου

Οι αναμνησεις γλιστρουν  απο μεσα μου
Οπως η μουσικη που ακουγεται σαν ονειρο

Στον πρωτο γλυκο υπνο της νυχτας

Αποκοιμηθηκα γλιστρωντας στην αιωνια Απεραντοσυνη
Της αγκαλιας του Μορφεα 

Αποσυνδεθηκα απο τον κοσμο των ζωντανων

Σ'ενα ξυπνημα απ'τα ονειρα της ζωης και του φωτος

Μια μελωδια επιπλεει πανω στην παλιρροια
Απηχωντας εκει οπου ο ωκεανος συναντα τον ουρανο
Το φεγγαρι φεγγει σαν αρχαιο ιερο
Ενας καθρεφτης επεκτασης απ'ατελειωτα μιλια

Μια περιεργη μουσικη των κυματων
Γλυκια σαν σονατα απο συνομιλιες οργανων
Σαν επροκειτο για τους τεσσερις ανεμους

Ποταμοι ρεουν με τον ανεμο να μεταφερει το τραγουδι 
Οδηγωντας με βαθια στη μεθυστικη ομορφια του 

morfeas