Η Αρρωστια Του Εθισμου

Επασχα από μία αρρώστια.
Την αρρώστια του εθισμου..
Είχα αναφερθεί εδώ για πρώτη φορά εάν θυμάμαι καλα

Αυτή η αρρώστια είναι θανάσιμη
Ζούσε μέσα στα κύτταρα του κεφαλιού μου

Με κυνηγούσε να με σκοτώσει και πολλές φορές

θα τα κατάφερνε

Κολλούσα με οτιδήποτε

Ερωτες.. 

Ταξίδια χωρίς προορισμό
Πολλά ταξίδια με φίλους ανα την Ελλάδα

Κάποιες φορές κι έξω..
Μια τάση για φυγής στο πουθενά
Οταν κάποτε σταμάτησα..αιτίας ενος ερωτα που τελικα κατέληξε άδοξα κι όταν κάπου στα 30 άρχισα να δουλεύω σε σταθερή & σοβαρή πλέον δουλειά με πολύ καλές απολαβές, ηρθαν τα ναρκωτικα

Το πως ήρθαν δεν έχει καμιά σημασία

Ηρθαν
Ενα οτοστόπ κάπου στην Κρήτη.. 

Ενα πλουσιόπαιδο, φίλος  απ το Χαλάνδρι
Δεν έχει και καμιά σημασία το πως ήρθαν 

και μπηκαν στη ζωή μου

Να ταν η περιέργεια?
Οχι μιας και την είχα ικανοποιήσει απ την εφηβεία

Ειδάλλως θα μιλούσα για μύηση

Ήμασταν μια πολύ μεγάλη παρέα εκ τις οποίας

δύο στενοί αδελφικοί μου φίλοι,

σε διαφορετικές χρονικές περιόδους ο καθενας 

είχανε όπως κι'εγω εθιστεί στη ηρωινη

Κάτι που κατάλαβα όταν βρεθήκαμε κάνοντας επίσκεψη 

σε σπίτι ενός φίλου κι οι τρεις μας

Αυτό που μου 'κανε τοτες εντύπωση ήταν ότι ενώ μιλούσαμε 

δεν κοιταζόμασταν στα μάτια όπως άλλες φορές 

Σαν να θέλαμε να κρύψουμε κάτι 

Αυτό πραγματικά μου 'κανε εντύπωση και φυσικά 

κατάλαβα σχεδόν αμέσως το λόγο 

Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία

Θα πω μονο ότι σεβόμασταν την προσπάθεια του καθενός μας να "καθαρίσουμε. Ποτέ δεν πήγαινα στα σπίτια τους πιωμένος ούτε κι αυτοί στο δικό μου όταν κάναμε προσπάθεια 

να "καθαρίσουμε"

Υπήρχε λοιπόν Αλληλεγγύη

Αλλά ας μιλήσω καλύτερα για μένα

Στην διάρκεια της ζωής μου, υπήρξαν στιγμές που οι άμυνες μου βρίσκονταν σε καταστολή

Μια ερωτική απογοήτευση.. 

Μια μεγάλη στεναχώρια.. 

Μια άδικη συμπεριφορά..
Ηταν καταστάσεις που επιστήθια επιτήδειος "φίλος" εκμεταλλεύτηκε, πουλώντας μου υποστήριξη με έναν και μοναδικό στόχο

Να με κλεισει στα δίχτυα του
Το λέω με Πίκρα Μεγάλη

Ίσως κάτι ζήλευε..

Μετα γιατροί 

Ψυχολόγοι.. ψυχίατροι.. και λοιποί κομπογιαννίτες
Μιας και εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ίντερνετ πήγαινα

σε δημόσιες βιβλιοθήκες να πάρω πληροφορίες σχετικά με 

τον εθισμό Θυμάμαι πως το μόνο βιβλίο που είχα βρει ήταν ενός Ιταλού που είχε κυρίως στατιστικά σχετικά με θανάτους σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Χωρίς καμία αναφορά 

στην Ελλάδα

Κι η οικογένεια.. 

Τώρα πια οικογένεια;
Ειχα κόψει τον ομφάλιο λώρο από πολύ νωρίς

Απ' τα 16 μου αναγκάστηκα να ζω μόνος
O "γέρος μου" μόνο για τα "περιουσιακά" του νοιαζόταν

και νοιάζεται ακόμη, παριστάνοντας το.. Σύζυγο και Πατέρα στους ξένους

Αλλά αυτό πάλι είναι μία άλλη ιστορία 

 Την Αγάπη της Μανας μου να την έκανα τι?

Τη στιγή που δε μπορούσε να προστατέψει τον εαυτό της 

και τ αδέλφια μου

Σταματώ γιατί θα ξεφύγω από το θέμα μου

Η θειά μου, που αυτή με βοηθούσε δεν είχα αφήσει να καταλάβει το παραμικρό. Τα προβλήματα μου τα κρατούσα για μένα. Αυτό εννοούσα στο (Ενοχο Παρελθον)

Αν και την είχε προειδοποιήσει ένας φίλος λέγοντας της

"κ. Μαρία προσέξτε τον Γιώργο, νομίζουν ότι έχει λεφτά
και πάνε να τον μπλέξουν" Όταν ("καθαρός" πλέον) χρόνια πολλά αργότερα σε πρόσφατο ταξίδι μου στην Αθήνα 

της εκμυστηρεύτηκα το πρόβλημα..

Δε μου είπε ποτέ ποιος φίλος ήταν

Η Ανάρρωση για μένα δεν ήταν προορισμός

Ηταν  Ενα Ταξίδι 

Αυτογνωσίας..Ταπεινοφροσύνης.. Αποδοχής.. Συγχώρεσης.. 

Αγάπης.. Κατανόησης..

(και υποτροπής καμιά φορά)

Ανάρρωση Είναι 

Ο Σεβασμός και η Αξιοπρέπεια

Ανάρρωση

Είναι η πραγματική ενηλικίωση

Οχι αυτή της ηλικίας αλλά της ψυχής

Σχεδόν όλοι οι εθισμένοι στα ναρκωτικά

Είμαστε παιδιά στην Ψυχή

Η ηρωίνη δε σε αφήνει να μεγαλώσεις

Χρόνια μετά την απεξάρτηση μου Αναπολώ..
Αναπολώ μια ζωή χαραμισμένη στο πιώμα

Κόκα κι αργότερα ηρωίνη

Πολύ ηρωίνη
Στη διάρκεια της οποίας δούλευα.. έβγαινα έξω

Εκανα ότι έκανε κι ένας νορμάλ άνθρωπος

Ατέρμονες συζητήσεις για την πουτάνα την κοινωνία
Οτι και πριν τη χρήση αλλα.. σιγά σιγά βυθιζόμουν

Αν και ποτέ δε παραδόθηκα πλήρως στη χρήση και Προπάντων

Εμεινα Μακρυά απο πιάτσες.. Πολύ σπάνια..

Είχα άκρες που έφτιαχναν και πολλούς επώνυμους

Μετά από πόσα χρόνια χρήσης
Καμια φορά αναπολώ μια ζωή ξωδεμένη

Πενθώ για αυτά που δεν έζησα αλλά κι αυτά που ανώριμα πέταξα και που τα βρήκαν και τα χάρηκαν άλλοι

Εφυγε ο Θυμος και έμεινε 

Ολογυμνος ο Πονος

Παλιά δεν ήξερα τι να τον κάνω, πώς να τον διώξω

Τα συναισθήματα τα φοβόμουν

Τα επνιγα με τα ναρκωτικά. Να τα διαχειριστώ δεν ηξερα

Ομως τώρα μαθαίνω

Αν και καμιά φορά ξεχνιέμαι και για λίγο ξεφεύγω

Απλά πια έχω τα εργαλεία να τα μαζεύω λίγο πιο νωρίτερα

Πιο ώριμα και με περισσότερη αξιοπρέπεια

Το ότι ζω σήμερα και κάθε λεπτό πάνω σε αυτή τη γη
είναι επιτυχία για ανθρώπους σαν κι εμένα

Γι'αυτο εκει ξανα δεν θα γυρισω!

Κουραστηκα απ'τις νυχτες τις λευκες

Σαν Ανθρωπος κι εγω Θελω Να Ζησω

Δεν υπηρξα ποτε κωλοπαιδο λογω χρησης

Κι αν υπηρξα..

Οχι εξαιτιας αυτης 

Σημερα εχω το δικαιωμα επιλογης κατι που πριν δεν ειχα

morfeas

Παρόλα αυτά έχω την αίσθηση του ανικανοποίητου

Κάτι λείπει

Ξέρω τι
Κι ίσως να το έχω βρει..
Ο Χρόνος Θα Δείξει

Εν Κατακλείδι

Είναι φτωχές οι λέξεις για να περιγράψω 

την ευγνωμοσύνη μου σε καποιους Ανθρώπους

κυρίως απ'το χώρο της δουλειάς που πίστεψαν σε μένα 

που με βοήθησαν και κατάφερα να ξανασταθώ στα πόδια μου

Εσένα που σε ενοχλούσε το παρελθόν μου

Τώρα που έγινες μέρος του προσαρμόστηκες;