Μια συριγγα γεματη παθος κι ονειρα
Επανω στο κομοδινο περιμενει να μειωσει
Τον πονο της ψυχης που χρονια τωρα εχω
Και φοβαμαι πως αν τη χρησιμοποιησω
Θα εισελθει εντος μου το δικο σας rhesus
Γιατι το δικο σας ηταν παντα Αρνητικο
Παιρνοντας δωσεις χημικης ευφοριας
Αρμενιζοντας πανω σε μαστουρωμενα πελαγα
Πανω σ'ενα κυμα βουβο σε χλιαρο νερο
Κυμα μοναχα
Κυμα στο βυθο μπορο να γινω και να εξατμιστω
Μαστουρωμενος την ψυχη μου θρυμματιζω
και
και
Χαραζω με σαπφειρο το μπλε των ματιων μου
Αγγελοι τωρα που γνωριστηκαμε
Δωστε μου Σας παρακαλω
Ενα χρωμα να ξεγελασω τον θανατο
Δωστε μου Ψυχη Ζωσα
Παραμονευει Θανατος
Σαν ερθει το ξημερωμα να τυλιχτω μ'αυτο
Απ τους εφιαλτες να ξεφυγω
Απ τους εφιαλτες να ξεφυγω
Χρονια τωρα
Προσπαθω να δεσω τις πληγες
που απ' την
Ψυχη Αιμορραγουν
morfeas
Εγω
O Κατα-Φαντασιαν Υγιεις
.jpg) |
| Καποτε Εκανα Υπομονη Κι Ονειρα Τωρα Κανω Μονο Ονειρα Η Υπομονη Εξαντληθηκε |
μου έλειψαν τα ποιήματά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήυπέροχο!
Ήρθα και το διάβασα και χθες και προχθές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά, δεν ήξερα τί να γράψω.
Μου αρκεί που αφορά το τότε. Η γραφή σου και ο τρόπος να εξωτερικεύσεις τις σκέψεις σου, δεν το συζητώ καν, υπέροχα είναι, μα το θέμα, οι συνέπειες, η αντιμετώπιση, ο πόνος, μου δένουν το στομάχι κόμπο...
Πραγματικά χαίρομαι που εξακολουθούν να υπάρχουν όνειρα, και όσο για τη υπομονή... σε νιώθω... Δυστυχώς!
Να είσαι καλά, Μορφέα μου!
Έγραψες πάλι! ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜελαγχολικά όμορφο! Καλώς σε βρήκα Μορφέα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα πως είμαι εγώ η εξαφανισμένη αλλά βλέπω κι εσύ δεν πας πίσω. Όλα καλά ρε;
ΑπάντησηΔιαγραφή