Στην Αθήνα.. μετά από χρόνια #2

Στο προηγούμενο ποστ είπα για κάποια σπίτια που με περιμένουν..
θα έλεγα και του πατέρα μου.. αλλά αυτό δε παίζει.
Είχα ζητήσει απ τη μάνα μου κάποτε να μου στείλει 200e
που τελικά δεν έλαβα καθώς την τσάκωσε και της έκανε σκηνή..
έξω απ το ταχυδρομικό ταμιευτήριο.
O καριόλης έχει φράγκα.
Στις μέρες που ακολούθησαν συζητώντας έμαθα πολλά πράγματα απ τη θεία,
έμαθα ότι ένας φίλος μου την είχε πάρει τηλ. πριν χρόνια
και της είπε: κ.Μαρία προσέξτε τον Γιώργο κάποιοι νομίζουν πως έχει λεφτά
και πάνε να τον μπλέξουν με ναρκωτικά..
Οσο κι αν ρώτησα, δε μου είπε ποιος φίλος ήταν.
Εμαθα επίσεις πως μάθαινε νέα μου,κρατούσε επαφή
με τη μάνα της συγχωρεμένης συντρόφου μου
όπως και με την ίδια τη σύντροφο μου, τη Δέσποινα, εν αγνοία μου..
εγώ δεν ήξερα τίποτα.
Είπε και κάτι που με πείραξε "κρίμα... ότι κι αν ήταν το κορίτσι."
"δηλαδή; τι εννοείς θεία;" φοβήθηκα μην ήξερε για ναρκωτικά
"Ε δεν ήταν για σένα αυτή η κοπέλα" ησύχασα,δεν ήξερε τίποτα.
Με έβαλε και πήρα τηλ. τον πατέρα της να τον ευχαριστήσει
που με προσέχει εδώ που είμαι,
του έδωσε κουράγιο για πρόβλημα υγείας...
Απ όλες τις φίλες μου, αυτή θυμάται το Μαράκη απ την Ηλιούπολη..
την τρικολόρε όπως την έλεγε, λόγο χρώματος μαλλιών,
κάποτε την έβγαλα από μια παρέα πιστολάδων..
Mας έψαχναν στη μισή Αθήνα και τη φόρτωσα στη θεία, έμεινε
ένα μήνα περίπου μέχρι να μπορέσει να πάει σπίτι της. (μεγάλη ιστορία)
Φοβήθηκε μη πάω και τη βρω..
Μου ξανά είπε ιστορίες για τον ΕΛΑΣίτη συγγενή μας που μη βρίσκοντας δουλειά στην Ελλάδα, έφυγε στο εξωτερικό στο Σαν Φρανσίσκο, (τους αριστερούς τότε δε τους έπαιρναν για δουλειά)
για τον "ρεμπέτη" όπως τον έλεγε η οικογένεια, Γιώργο Μακρή,
κάποια ποιήματα του βρήκα εδώ  κι  εδώ

Έζησα κοντά στους ζωντανούς ανθρώπους

κι αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους

όμως η καρδιά μου ήταν πιο κοντά

στους άγριους άρρωστους με τα φτερά

στους μεγάλους απεριόριστους τρελούς

κι ακόμα στους θαυμάσια πεθαμένους.

                                             Γ.Μ.

Ολοι οι άλλοι της οικογένειας είναι αυτό που λέμε για τα "μπάζα"
Τους θυμάμαι μικρός, γύρω απ το πασχαλινό τραπέζι
να τσακώνονται για τα πολιτικά η τα περιουσιακά τους.
Ισως έχετε ακούσει τη φράση "θα έρθουν οι κομουνιστές και θα μας τα πάρουν όλα"
Μεγάλωσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον και τη φράση αυτή την άκουσα από συγγενή.
Η γιαγιά θυμάμαι δε με άφηνε να πλένω πιάτα η να σκουπίζω..
είναι γυναικείες δουλειές, έλεγε.
Δε θα τους έμοιαζα..

Συζητώντας με τη θεία άρχισα να νιώθω ενοχές,να αισθάνομαι άσχημα,
δε ξέρει τίποτα για την ηρωίνη,
μόνο για χασίσι, το οποίο είναι απενοχοποιημένο  στη συνείδηση της,
προσπάθησα δυο τρεις φορές να πω κάτι, δε τα κατάφερα
άσε μη πάθει εγκεφαλικό και τρέχουμε, θα το συνδύαζε με αυτά που της έλεγε
μια φίλη της, η οποία με κάρφωνε όπως έμαθα,
είχε σπίτι ακριβώς απέναντι από κει που έμενα, φάτσα κάρτα..
της έλεγε τι ώρες έμπαινα κι έβγαινα..
Ηρθε κι ο γιος της, ο ξάδερφος, να με δει,
έφερε και τη φίλη του, μια πρόσχαρη γυναίκα, ψυχολόγο στο επάγγελμα.
Βγήκαμε για φαΐ, μιλήσαμε, ενδιαφέρθηκε για το πρόβλημα μου
"κακώς σταμάτησες τη θεραπεία"είπε,¨
μου εξήγησε ότι η κράμπες που είχα, οφειλόταν στην απότομη διακοπή της.
Εξήγησε επίσεις για τη έλλειψη ερωτικής επιθυμίας που έχω..
Την επόμενη μέρα έδωσε 2 κουτιά φάρμακα remeron στο ξάδερφο να μου τα φέρει
ώστε να είναι σίγουρη ότι θα την ξαναρχίσω.

Βρέθηκα με την κολλητή μου τη Νάσια,με πήγε στα Εξάρχεια για φαΐ,
μιλήσαμε για τους παλιούς μας φίλους που χαθήκανε..
μου είπε για το πρόβλημα υγείας που έχει..
στεναχωρήθηκα
Κάποτε μου είχε πει να παντρευτούμε..

Με τον  Μάκη επίσεις, έναν φίλο που μου πρότεινε να έρθω να μείνω στην Αθήνα
να σε βοηθήσουν οι δικοί σου, όπως είπε
"αυτοί έχουν κάνει την καβάτζα τους"
Άστο Μάκη, η "καβάτζα" δε παίζει.

Από καιρό μέσω των blogs μας είχε δημιουργηθεί η επιθυμία να γνωριστούμε
κι από κοντά με τον Γιάννη, τον θεραπευόμενο της Νίκαιας όπως λέγεται το blog του.
Στη βιασύνη να έρθω Αθήνα ξέχασα το φορτιστή του κινητού μου, με μην.
μέσω του διαδικτύου κατορθώσαμε να συνεννοηθούμε,
εν το μεταξύ είχα αγοράσει φορτιστή.
Βρεθήκαμε στο σύνταγμα στη πλατεία  Συντάγματος,
ψάχναμε συζητώντας κάπου να κάτσουμε,τελικά
καταλήξαμε κάπου στο μοναστηράκι σε ένα Starbucks καφέ.
Από την συνάντηση μας μέχρι το βραδάκι δε σταματήσαμε να μιλάμε,
έχουμε τόσα πολλά κοινά.. κοινές εμπειρίες.. που δεν θα έφταναν μέρες.
Δε ξέρω πως φαντάζεστε τους πρώην χρήστες,
ο Γιάννης είναι άτομο ευαισθητοποιημένο σε κοινωνικά προβλήματα,
φαίνεται άλλωστε κι από τα θέματα που παρουσιάζει στο  blog του.
Συζητήσαμε για πολλά προσωπικά μας θέματα..
Είναι πολλή ξηγημένο άτομο.

Γιάννη χαίρομαι που επιτέλους γνωριστήκαμε κι από κοντά και γίναμε φίλοι.

Να λοιπόν κι ενα καλο που εχει αυτο το fb...
Βρίσκεις άτομα απ'τα παλιά, άτομα  είχατε περασει τα πάνδεινα μαζί,
αλλα.. πολλές φορες παίρνεις ξεχωριστούς δρόμους..
Ηθελα να έβλεπα τη Βάσια..
Οι μέρες περνούσαν κι εγώ δε τολμούσα ένα τηλ.
Τολμήστε σηκώστε το ακουστικό και πείτε ένα "γεια σου τι κάνεις; είσαι καλά;"
είναι ωραίο συναίσθημα του να ξέρεις ότι ο άλλος σε σκέφτηκε έστω μετά από χρόνια.
Πολλές φορές άτομα που μοιραστήκαμε ένα κομμάτι της ζωής μας 

δεν είναι δίπλα μας,
δεν είμαστε κι εμείς δίπλα τους,
αυτό δεν αναιρεί τα όσα ζήσαμε.
Πολλές φορες ακόμα κι αν και δε μοιραζόμαστε πια τη ζωή μας
η σκέψη τους είναι πλάι μας κι όλα κάνουν τον κύκλο τους και πάλι απ την αρχή..
Μιλήσαμε στο τηλ. της πρότεινα να βρεθούμε..
Δέχτηκε..
Δε βρεθήκαμε.. με ένα της μην. το ακύρωσε..
Κάποια άλλη στιγμή..

Αυτό με πείραξε..
Μιαν άλλη εποχή.. σε έναν άλλο κόσμο..
Ναι ίσως..

Συνοψίζοντας: γνώρισα την Joanna..
τα είπαμε από κοντά με το Αδέλφι τον Geo,
πήγαμε σε κατάληψη.. (όχι άλλο επαναστατική θεωρία.. πράξεις)
επίσεις γνώρισα τη Λένα απ την κατάληψη, την Κλαούντια απ τα Goodys!
Βρέθηκα με την κολλητή μου τη Νάσια,και τον φίλο το Μάκη,
τη φίλη του ξάδερφου την Κατερίνα.
Γίναμε φίλοι με τον θεραπευόμενο Νίκαιας τον Γιάννη,
με συνόδευσε στο καράβι του γυρισμού..
κι ένα ραντεβού που δεν έγινε ποτέ..

|"Ηρθες λείψανο, αν καθόσουν δυο μήνες θα σε έκανα..
Μη σε νοιάζει για τίποτα,εγώ ειμαι εδώ."
τα τελευταία λόγια της θείας

ΥΓ. Μπορούμε να βρούμε το κουράγιο 

να ελευθερώσουμε τα πιο βαθιά μας μυστικά;

Ή στο τέλος δεν μας αναγνωρίζει κανείς;

Ούτε καν ο εαυτός μας;

                               morfeas