Στην Αθήνα.. μετά από χρόνια

Μετά από ένα οικονομικό θρίλερ αποφάσισα, παίρνοντας 

την καλοκαιρινή άδεια έτσι στα ξαφνικά, να ανέβω Αθήνα.
Για πολλά χρόνια δεν πήγαινα.. δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου;
Ισως.. 

είχα μια τρομερή φοβία.. ήταν και που ήθελα να ξεχάσω
κάποια πράγματα και καταστάσεις..

Ετσι είχα κλειστεί στον μικρόκοσμο μου.
Δε μπορώ και τους γρήγορους ρυθμούς στις ζωές των ανθρώπων εκεί.

Η Αθήνα είναι μια πόλη που μπορεί να σε καταπιεί..

το βράδυ φωτεινή την μέρα σκοτεινή

Κατεβαίνοντας απ το καράβι στον Πειραιά παίρνω τον ηλεκτρικό για ομόνοια,
αφηρημένος κατεβαίνω μια στάση παρακάτω,σταθμό Λαρίσης.
Δεν είχε ξημερώσει ακόμα,αλλά είχε λίγο κόσμο..
Φάτσες μακρινές και ξένες.
Αποφασίζω να πάω στον προορισμό μου (Παγκράτι) με τα πόδια,
έτσι να δω λίγο την πόλη.
Φτάνοντας κέντρο,ομόνοια, μου έκανε εντύπωση η ερημιά που συνάντησα,
ειδικά στο κέντρο της Αθήνας.
Μια πόλη φάντασμα..
Πολλά μαγαζιά στη γύρω περιοχή φάνταζαν ερείπια μιας άλλης εποχής..
Το ξημέρωμα με βρίσκει  σε μια πλατεία
όπου ένας τύπος έπαιζε ποντιακή λύρα και τραγουδούσε,
γύρω  του 4-5 άτομα κάθονταν και άκουγαν,πλησίασα κι εγω στη παρέα..
Μια καταπληκτική ατμόσφαιρα..
Στην πλατεία τίποτα δεν άλλαξε, η σχεδόν τίποτα
Σήμα κατατεθέν το  άγαλμα των Τριών Ερώτων.
Τοίχοι γεμάτοι αφίσες και επαναστατικά γκραφίτι.
Θυμήθηκα την εκρηκτική Πάολα, τον Παύλο (Σιδηρόπουλο),  τον εστέτ Κάιν,
τους "λυσασμένους" και βέβαια τους κατά τότε ΜΜΕ "αρχηγούς των αναρχικών"
Καραμπελιά, Πισιμίση, Κωνσταντινίδη, Μπουκετσίδη,
τον Σερίφη, τους Κυρίτσηδες, τον Ρολφ Πόλε.
Αλλά και τον Δημήτρη Πουλικάκο, τον Σταύρο Τορνέ,
τη Σωτηρία Λεονάρδου, τον Τζιμάκο,  την Κατερίνα τη Γώγου
με το  καρφωμένο στο κενό βλέμμα που γνώρισα ένα
κρύο βράδυ ενός χειμώνα καταλήγοντας με μια φίλη σπίτι της
και πλήθος ακόμα αφανείς φυσιογνωμίες που ξεπηδούσαν από το τίποτα
και χάνονταν στο πουθενά..
Θυμήθηκα ακόμα τη φωτιά καταμεσίς της πλατείας όταν έπεφτε η νύχτα,
με κάποιο ταμπούρλο η κιθάρα,τα αδέσποτα που γάβγιζαν μόνο τους μπάτσους,
και πολλά άλλα..
Για πολλούς παραμένει από τις ασφαλέστερες περιοχές..
Ενα Γαλατικό χωριό στη μέση της Αθήνας.
Εκεί έζησα το ψυχεδελικό L.A.
Κάνοντας να φύγω ακούω ένα "ψιτ" από ένα παγκάκι και γυρνώντας το κεφάλι
βλέπω ένα τύπο να μου κλείνει πονηρά το μάτι..
Μου ήρθε ένα αυθόρμητο γέλιο..
κάποιος πρωινός νταραβέρας.. (το πρώτο crash test)

Ανεβαίνω τη Σκουφά φτάνω Κολωνάκι μετά ανάκτορα και περνώντας
τη Λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου φτάνω Παγκράτι.
Στα στενά καθώς και σε πλατείες,άστεγοι με μακριές γενειάδες λες και
ξεπήδησαν από κάποιο πίνακα του Βαν Γκογκ..
Μια κοινωνική κατάπτωση.

Πάντα υπάρχει ένα σπίτι να με περιμένει..
είτε το σπίτι της Νάσιας(αδελφική φίλη) η το σπίτι της θείας..
Η θεία που με μεγάλωσε.. αδελφή του πατέρα μου..
Με περίμενε..
Φτάνοντας επιτέλους και μπένοντας στο σπίτι,αγκαλιές.. φιλιά..
μια σκηνή άκρως συγκινητική..
Είχαμε να ιδωθούμε πολλά χρόνια
Τελευταία φορά ήταν πριν 4 περίπου χρόνια που
είχε συστήσει ένα γιατρό στη Δέσποινα για πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε.

-τι κάνεις παιδί μου.. πως τα περνάς.. γιατί χάθηκες..
τι να της εξηγώ τώρα!
της είπα για την κατάθλιψη..

"Α να σε πάω στο γιατρό μου να σου δώσει το σεροξατ η το λεξοτανιλ,
αυτά παίρνω κι εγώ,είναι πολλή καλά φάρμακα!"
"θα σου κάνουν καλό!"
Ωπα λέω, εδώ είμαστε! νάτα μας η θεία!
σε λίγο θα μας πει και για υπνοστεντον!
Η ειδήμων!

Είχε ετοιμάσει το κρεβάτι να κοιμηθώ,αλλά..
όσα δεν έκανα 4 χρόνια, ήθελα να τα κάνω σε μια εβδομάδα.
Ηθελα να βρεθώ με φίλους..
θα πέρναγε ο Geo να με πάρει να πάμε βόλτα..
O Geo είναι φίλος που γνώρισα στο face.. τώρα και προσωπικός φίλος,
οι κοσμοθεωρίες μας ταιριάζουν..
Πήγαμε στο άλσος του Βύρωνα, κάτι "συντρόφια"..
είχαν κάνει κατάληψη σε ένα κτίσμα που ο δήμαρχος προόριζε
για ενοικίαση σε επιχειρηματία.. η γειτονιά αγκάλιασε αυτή την κίνηση
και βοηθάει με πολλούς τρόπους..
Ηπιαμε καφέ.. τα είπαμε.. .. και η ώρα πέρασε ευχάριστα.
Την ίδια μέρα το απόγευμα είχα ραντεβού για καφέ με την Joanna.
Την Joanna δεν την ήξερα,την γνώρισα στο face και μου έκαναν εντύπωση
αυτά που γράφει καθώς και οι αναρτήσεις της..
επρόκειτο για πολύ ψαγμένο άτομο με κοινωνικές ευαισθησίες..
ήθελα να την γνωρίσω κι από κοντά.
Δεν είχαμε μιλήσει πολλές φορές, το πρόσωπο της κάτι μου θύμιζε..
κλείσαμε ραντεβού στο σταθμό του μετρό στο Χαλάνδρι,
Αλλά πως θα πήγαινα!
Υπο την επήρεια ενός τσιγάρου
σαν καραβιού φουγάρου!- απ τον Geo για το καλωσόρισμα!
Να μη μπορώ να πάω έτσι στη θεία να αλλάξω ρούχα,
να μην έχω αρκετά λεφτά μαζί μου,επιπλέον
ξενύχτης απ το ταξίδι και με ένα κεφάλι..
Χτυπάω μερικά γλυκά μπας και συνέλθω (ναι καλά!)
παίρνω ένα άσπρο τριαντάφυλλο μπαίνω σε ταξί και πάω..
Κάποια στιγμή μου κορνάρει ένα αμάξι, γυρνάω και βλέπω να
μου κάνει νόημα μια γυναικάρα..!
Τα 'χασα! Κατάπια τη γλώσσα μου!
Είχα την εντύπωση μιας κοπελίτσας του "χώρου".
Πήγαμε για φαί και αργότερα για καφέ..
Ευτυχώς που κρατούσε λεφτά γιατί αλλιώς όπως μου είπε
θα τη βγάζαμε σε κάνα παγκάκι τρώγοντας πασατέμπο!
Πήγαινε όπως κι εγώ στην Ομπρε και στην Crazy,

δυο ιστορικά κλαμπ του Χαλανδρίου
Την επόμενη φορά που θα ανέβω Αθήνα θα επανορθώσω.

Εκείνο το βράδυ ξέφυγα από τις καρακάξες.. τις ξαδέρφες μου..

οι ντίβες! τα ξωτικά!
Εμαθαν για την άφιξη μου και όπως μου είπε η θεία

έκαναν παρέλαση στο σπίτι.

Την επομένη μέρα το πρωί για καφέ με το θείο σε μια καφετέρια που έμαθα
πως φτιάχνει τον καφέ του Λέτζου.. μια μυστική συνταγή..
Ο Λέτζος ένα ιστορικό καφενείο από το 1964 απέναντι από το Αλσος Παγκρατίου
ανακάλυψε τον φραπέ δίνοντας του μια ιδιαίτερη γεύση.
Ο γιος του έπεσε στα ναρκωτικά.. το μαγαζί έκλεισε και
στη θέση του φύτρωσε τράπεζα.

ΥΓ. Συνεχίζεται..