Ακου φασιστάκο...

Στους αιώνες που θα' ρθούν, θ' ακολουθείς τους φανφαρόνους 

και θα είσαι τυφλός και κουφός στα καλέσματα της ζωής,

ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΖΩΗΣ.

Γιατί τη φοβάσαι τη ζωή, Ανθρωπάκο, τη φοβάσαι θανάσιμα.
Θα τη δολοφονείς πιστεύοντας πως το κάνεις για χάρτη του "σοσιαλισμού", του "κράτους", της "τιμής του έθνους", της "δόξης του Θεού".
Υπάρχει όμως κάτι, που ούτε το ξέρεις, ούτε θέλεις να το μάθεις:
Ότι εσύ ο ίδιος δημιουργείς την αθλιότητα σου, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Ότι δεν καταλαβαίνεις τα παιδιά σου, ότι τσακίζεις τις ραχοκοκαλιά τους πριν ακόμα αναπτυχθούν.
Ότι κλέβεις τον έρωτα.
Ότι είσαι φιλάργυρος και διψάς για εξουσία.
Μέσα στους αιώνες θα χάσεις το δρόμο σου, μέχρι που εσύ και οι όμοιοί σου να βρείτε τον μαζικό θάνατο της καθολικής κοινωνικής αθλιότητας.
Μέχρι που η αθλιότητα της ύπαρξής σου να ανάψει μέσα σου την πρώτη, θαμπή φλόγα της αυτογνωσίας.
Τότε, αργά και ψαχουλευτά, θα μάθεις να ψάχνεις για το φίλο σου, θα μάθεις να τον καταλαβαίνεις και να τον εκτιμάς.
Τότε θ' αρχίσει να καταλαβαίνεις πως η βιβλιοθήκη είναι πιο σημαντική για τη ζωή σου από τον ποδοσφαιρικό αγώνα, πως ένας περίπατος στοχασμού στο δάσος είναι καλύτερος από μια παρέλαση, η θεραπεία καλύτερη από τη δολοφονία, η υγιής αυτοπεποίθηση καλύτερη από την εθνική συνείδηση, η κοσμιότητα καλύτερη από τα πατριωτικά, και άλλου είδους ξεφωνητά.

Νομίζεις ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ακόμα και τα πρόστυχα μέσα. Έχεις λάθος. Ο σκοπός βρίσκεται στο μονοπάτι που πάνω του φτάνεις σ' αυτόν. Κάθε σημερινό βήμα είναι η αυριανή ζωή σου.
Κανένας μεγάλος σκοπός δεν μπορεί να επιτευχθεί με πρόστυχα μέσα.

Αυτό το απέδειξες σε κάθε κοινωνική επανάσταση.

Η προστυχιά και η απανθρωπιά του μονοπατιού προς το σκοπό, κάνει και σένα πρόστυχο και απάνθρωπο και το σκοπό απρόσιτο.

ΥΓ. Το παραπάνω κείμενο είναι του Βίλχελμ Ράιχ.
Δε νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις κι
όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το διαβάσει
η κατεβάσει από εδώ