Αναζητώντας Τη Δική μου Βαλχάλα


Τα παθη μας δεν σταματουν ποτε;
Κοιταζω πισω τη ζωη μου μεσα απο μια ομιχλη
Σκεψεις του παρελθοντος σ'ενα μπερδεμενο παρον

Μια περιπλανηση στο σκοταδι
Ψηλαφωντας για μια Αναλαμπη Ελπιδας 
Προσπαθωντας σκληρα να κρυψω τη μελαγχολια μου 

Εαν αυτοι οι τοιχοι μπορουσαν να μιλησουν

θα γνωριζατε για τους φοβους μου για ολες εκεινες τις νυχτες μου 
Τοτε που ουρλιαζα για βοηθεια
Για ολα τα νεκρα τα δακρυα μου 
Η επιφοβη αληθεια συγκεντρωθηκε σε μια διαρκεια ζωης
Καταδικαστηκε για μια αιωνιοτητα συνειδητοποιωντας το πολυ αργα

Κουραστηκα 
Κλεινω τα ματια μου 
Κι ευχομαι  Ξαναελπιζω 
Πεθαινω κι Ανασταινομαι 
  Για να πεθανω ξανα
Ονειρευομενος την Ανασταση μου 
Αιωρουμενος στη Γαληνη 
Αναζητωντας Τη Δικη Μου Βαλχαλα

 morfeas 

4 σχόλια:

  1. Θα αρχίσει η μέρα να μεγαλώνει, η Άνοιξη θα σκάσει μύτη όπου να 'ναι και το πρώτο μπουμπούκι έχει ανάγκη για ν' ανθίσει τα δάκρυά σου, ακόμα κι αν είναι νεκρά... Μην το αφήσεις μόνο, καμιά ελπίδα μην εγκαταλείψεις μόνη, εσύ που ξέρεις τι σημαίνει μοναξιά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάρε δυναμη και προχωρα, στασου λιγο να ξεκουραστεις , αλλα μην παραιτηθεις!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αστείρευτος όπως πάντα! Τα μπλε γραμματάκια δεν βοηθούν στην ανάγνωση να ξέρεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε διάβαζα και δεν ήξερα τι να σου πρωτογράψω... Σε νιώθω... Όσο σκοτάδι και να υπάρχει γύρω σου, μη σταματάς, πάλεψε, είσαι ήδη νικητής, μόνο που ακόμη δε μπορείς να το νιώσεις. Σε πιστεύω... Καλή δύναμη στο ταξίδι σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μαζευω Σιωπες Να Φτιαξω Μια Κραυγη