Ο Χειμώνας Ήρθε Πολύ Νωρίς

Ξυπνησα νωρις σημερα το πρωι

    Προσπαθωντας παλι σκληρα για να κρυψω τη μελαγχολια μου

        Βλεπω τον ηλιο εξω να λαμπει φωτεινος 
             κι ακομα αισθανομαι κρυο

                  Κοιταζω γυρω μου για να παρω καποια βοηθεια

                       Τιποτα  κανεις  μονο το παρελθον ως οραματα

Οραματα μιας ζωης φευγαλεας

Σαν αδεσποτες μνημες

Απο σκεψεις του παρελθοντος

      

   Γεματες εικονες σε συγχυση

           που βρεθηκαν στους μεγαλους 

              διαδρομους του Χρονου

Ο ιδιος ο Χρονος εχει σταματησει να κυλα αντανακλωντας

     επαναλαμβανομενες αναμνησεις σε διασπαρτα ονειρα

        Μια μυστικιστικη αισθηση της πραγματικοτητας

            Με ανεκπληρωτα ονειρα και υποσχεσεις

                αντιμετωπα με το παρελθον παρασυρμενα

                    Ασκοπα σε καιρους Απελπισιας

Τα ματια μου αναζητουν οραματα σε περιοδους ελλειψης

    Το βλεμμα ψαχνει ατελειωτα μεσα στη μαυριλα που το περιβαλλει        
        Δεν μπορουν να δουν το φως

          Τα αυτια ψαχνουν για οικειους ηχους σε περιοδους σιωπης

             Η καρδια ματωνει ησυχα σε περιοδους μοναξιας

Το μυαλο μου φωναζει απεγνωσμενα σε περιοδους

    Μοναξιας και σε καιρους απελπισιας

        Θετοντας εντονα ερωτηματα που απαιτουν απαντησεις

            Ωστοσο μου διαφευγουν με καποιο τροπο

Συγχυση

Αγχος                 Ψευτικες επισκεψεις του μυαλου                          

Θυμος                     Σε δωματιο εκτακτης αναγκης

Πονος                           Μια αυτοσχεδια κολαση 
Απελπισια                           ειναι το περιεχομενο   

                 

Η μερα μικραινει

   Δε μπορει να διωξει το σκοταδι που με περιβαλλει

      Περιπλανωμενος μες στο σκοταδι

         Ψηλαφωντας μια αναλαμπη ελπιδα

            Αντλω από εσας μια εσωτερικη δυναμη

               Κρατω τις αμφιβολιες μακρια

                  Κι ολες τις λυπες μου τις κανει να πνιγονται

Ο Χειμωνας Φετος Εχει Ερθει Πολυ Νωρις

                                                          morfeas