Γεννήθηκα Δεκαπενταύγουστο

Σήμερα, Δεκαπενταύγουστο, ξανασυναντώ την αφετηρία μου.
Οι σκιές και τα φώτα της ζωής γίνονται στίχοι

και κάθε χρόνος που περνά αφήνει το δικό του αποτύπωμα. 

Έγραψα αυτούς τους στίχους σαν μια μικρή συνομιλία

με τον χρόνο και τις Μοίρες

Γεννηθηκα Δεκαπενταυγουστο μιας Δευτέρας βραδυ

Οι Μοιρες ειχανε γιορτη κι ηταν καλο σημαδι

Μου ’παν πως η ζωη πικρη μα κρυβει και λουλουδια,

κι αν θρεφεις μεσα σου το φως θα ανθιζουν τα τραγουδια

Γεννηθηκα κι ηταν πρωι κι αγαπησα τη νυχτα

κι οσα μου ταξανε οι Θεοι τα εκρυψα στα διχτυα

Κι αυτο μου το ’δειχνε ο καιρος καθως κυλουσε ο χρονος 

μα αντι για πνιξιμο, μου ’δωσε γνωση ο Κρονος

Στο φως δεν βρηκα λυτρωμο, μοναχα ξενα ιχνη,

κι η μοιρα μ’ εσυρε γυμνο στου Αδη τη σεληνη 

Μα η σιγαλια δεν ηταν φοβος ουτε σκιες με διχτυα

ηταν το αγγιγμα του κό

οσμου που ξυπναγε στη νυχτα 

Μιλουσαν μεσα μου σκιες φωνες χωρις ελπιδα

κι έσβηνε ο Χρόνος τις πληγες μα οχι την παγιδα 

Κι εκει που ολα σβησανε, γεννηθηκε ελπιδα,

σαν αστρο μεσα στη βροχη, σαν φως μες στην παγιδα

Κι ετσι πορευτηκα στη γη με βλεμμα που ελπιζει

κι ακομα κι η πιο μαυρη νυχτα σε ηλιο με γυριζει

Γεννηθηκα Δεκαπενταυγουστο μιας Δευτερας βραδυ

Οι Μοιρες ειχανε γιορτη, κι ηταν καλο σημαδι

Κάθε γενέθλιο δεν είναι μόνο αριθμός

είναι μνήμη, πορεία και ελπίδα

Ακόμα κι η πιο σκοτεινή νύχτα μπορεί να στραφεί σε ήλιο

κι αυτό είναι το δώρο που κρατώ για τη νέα χρονιά της ζωής μου

Με Αγάπη κι Εκτίμηση 

morfeas