Γεννήθηκα Δεκαπενταύγουστο

Σήμερα, Δεκαπενταύγουστο, ξανασυναντώ την αφετηρία μου.
Οι σκιές και τα φώτα της ζωής γίνονται στίχοι

και κάθε χρόνος που περνά αφήνει το δικό του αποτύπωμα. 

Έγραψα αυτούς τους στίχους σαν μια μικρή συνομιλία

με τον χρόνο και τις Μοίρες

Γεννήθηκα Δεκαπενταύγουστο μιας Δευτέρας βράδυ

Οι Μοίρες είχανε γιορτή κι ήταν καλό σημάδι

Μου ’παν πως η ζωή πικρή μα κρύβει και λουλούδια,

κι αν θρέφεις μέσα σου το φως θα ανθίζουν τα τραγούδια

Γεννήθηκα κι ήταν πρωί κι αγάπησα τη νύχτα

κι όσα μου τάξανε οι Θεοί τα έκρυψα στα δίχτυα

Κι αυτό μου το ’δειχνε ο καιρός καθώς κυλούσε ο χρόνος 

μα αντί για πνίξιμο, μου ’δωσε γνώση ο Κρόνος

Στο φως δεν βρήκα λυτρωμό, μονάχα ξένα ίχνη,

κι η μοίρα μ’ έσυρε γυμνό στου Άδη τη σελήνη.

Μα η σιγαλιά δεν ήταν φόβος ούτε σκιές με δίχτυα

ήταν το άγγιγμα του κόσμου που ξύπναγε στη νύχτα.

Μιλούσαν μέσα μου σκιές φωνές χωρίς ελπίδα

κι έσβηνε ο Χρόνος τις πληγές μα όχι την παγίδα.

Κι εκεί που όλα σβήσανε, γεννήθηκε ελπίδα,

σαν άστρο μέσα στη βροχή, σαν φως μες στην παγίδα

Κι έτσι πορεύτηκα στη γη με βλέμμα που ελπίζει

κι ακόμα κι η πιο μαύρη νύχτα σε ήλιο με γυρίζει

Γεννήθηκα Δεκαπενταύγουστο μιας Δευτέρας βράδυ

Οι Μοίρες είχανε γιορτή, κι ήταν καλό σημάδι

Κάθε γενέθλιο δεν είναι μόνο αριθμός

είναι μνήμη, πορεία και ελπίδα

Ακόμα κι η πιο σκοτεινή νύχτα μπορεί να στραφεί σε ήλιο

κι αυτό είναι το δώρο που κρατώ για τη νέα χρονιά της ζωής μου

Με Αγάπη κι Εκτίμηση 

morfeas