Παγιδευμενος Στο Απειρο

Εχω βαρεθει κι ο κοσμος μου σιγα-σιγα καταρρεει 

Το μονο που βλεπω είναι μια αντανακλαση του 

Ειμαι η αυρα μιας χαμενης ψυχης 

Δημιουργια μιας σκοτεινης φαντασιας

Σκια ενος κλειστοφοβικου μυαλου σε στοιχειωμενα οραματα  

Δινοντας μου αναμνησεις απο ευτυχισμενες μερες 

Ημουν ηλιος φωτεινος

Τωρα παγωμενο φεγγάρι 

Η απομακρυσμενη κοιλαδα της ζωης μου ειναι στοιχειωμενη

Απο απροσωπες σκιες  

Προθυμα Ενοχες 

Εχασα τα απομειναρια της ξεγνοιασιας μου 

Παγιδευμενος στο Απειρο 

Χλωμο το φως της ελπιδας

Τα ματια μου δεν εχουν πια δακρυα 

Το αιμα μου επιθυμει να τρεξει ελευθερο 

Θρηνων κηδειας φτανει στα αυτια μου 

Ορατοριο απο μακρινες ηχω

Σκλαβωμενος στον εαυτο μου 

Στη φυλακη της Ζωης μου

Επιτρεψτε μου χορταριασω τη Γη με το αιμα μου

Να σβηνουν πανω της οι φωτιες 

Ως εκπτωτος Αγγελος 

Απελευθερωνω την ψυχη μου στο τελος της μετανοιας μου 

Σωστε Με Απο Την Αιτιοκρατια

morfeas