Ο Παραλογισμός Των Αναμνήσεων

Μια πολυ μακρινη αναμνηση

Ενα ονειρο στο μυαλο μου

Ενα χαμογελο στα χειλη μου

Κι η σιωπη με αγκαλιασε σαν φυλλο στον ανεμο

Σαν κραυγη ανεμου σε αποστολη μηνυματων Αγαπης

Υπο το φως των φεγγαριων

Ψιθυριστη φωνη φωναζει το ονομα μου

Προσφεροντας χειλη σε αγγιγμα αφης

Μεσα απο χαδια απαλα και ζεστα 

Απολαυστικα μεγαλειωδη

Δοκιμαζοντας τα χειλη με παθος

Χανω την ανασα μου στο φιλι μας 

Φιλι απολαυστικα μεγαλειωδη

Ενα συναισθημα εκτος ελενχου 

Μεθυσμενος απ'τα λογια της

Πινοντας τα Φιλια της

Εδω 

Μεσα στην αγκαλια της

Δεν υπηρχε αλλο μερος 

Ο κοσμος ειχε εξαφανιστει

Η Αγαπη ισως ηταν ενας μυθος  

Ως μυθος εβλεπε την Αληθεια

Μιλαγε στην τελειοτητα λεγοντας Ψεματα  

Αλλα ηθελε να πει την Αληθεια 

Ποια Αληθεια; 

Την δικη της; ή την δικη μου; 

Ποιος οριζει το Αληθινο και το Ψευτικο; 

Ποιος χτιζει μεσα στο μυαλο μου ολα οσα εζησα;  

Μηπως τα εζησα μονος;

Ο Παραλογισμος Των Αναμνησεων

Και

Των Ατελειωτων Επιλογων

Μια Γουλια Απ'τ Ονειρο Κι Αποψε

23/6/15

morfeas