Φορτισμένες Στιγμές

Γεννηθηκα 15Αυγουστο ενος Σαββατου βραδυ

οι μοιρες ειχανε ρεπο κι ηταν Κακο Σημαδι  

Κι αυτο μου το απεδειξε καθως κυλουσε ο χρονος  

δε ξεφευγε απ'την τροχια ποτε για'μενα ο Κρονος

Γεννηθηκα σε εποχη που για να επιβιωσεις  

πρεπει τα παντα να πουλας και καποιον να προδωσεις

Εμαθα να πορευομαι σ'αυτα τα μαυρα χρονια

κι ελπιδα μου μοναδικη πως δε θα ζησω αιωνια

Εχεται ποτε αναρωτηθεί

Τι να είναι αυτό που πολλες φορές μας κανει να γράφουμε ?
Ποια εσωτερική ανάγκη να αποτυπώνουμε τις σκεψεις μας

και πολλες φορές να καταλήγουμε στην αυτοεκθεση?

Συνηθως όταν γράφω κάτι, είμαι κάτω

από μία συγκεκριμένη συναισθηματική και ψυχική κατάσταση
Πολλες φορες ειχα σκεφτει να αλλάξω τα γραπτα μου

Θεωρώντας τα ατελές η κάπως
Γιατί αργότερα μετά από μέρες που δεν είμαι σε αυτήν την κατάσταση

και τα διαβάζω πλέον εντελώς με τη λογική να θέλω να τα αλλάξω?
Επειδή μου φαίνονται υπερβολικά?
E και?
Υπερβολικά ήταν τότε και τα συναισθήματά μου

Γιαυτό και γράφτηκε ότι γράφτηκε!
Γιατί να το θέλουμε να το αλλάξουμε με την πεζότητα της λογικής μας?

Η όλη ομορφιά μπορεί να είναι εκεί, σε κείνα τα σημεία
που εγω/εσεις μπορεί να θεωρουμε ως ατελές ή κάπως..
Η έτσι κι έτσι
Συνήθως αυτά τα σημεία είναι που μας αγγίζουν

Ισως
Ειμαι αυστηρός κριτης του εαυτου μου, οχι μόνο όταν γραφω
Φαίνεται στο "Ενοχο παρελθον"  αυτο-αναιρουμενες ενοχες
Καποιοι συν/λφοι το εκμεταλευτηκαν

Πατησαν εκει
Mα παρακολουθουσαν καθε ανάρτηση μου
Νομισαν οτι βρήκαν κατι.. (!)
H πραγματική αιτια ισως βρίσκεται αλλου (αλλα αυτή ειναι μια αλλη ιστορια)

Κρινω ακομη και την βαθυτερη αναγκη μου για γράψιμο

που κάποιοι φιλοι του blog μπορει να μην εχουν κατανοήσει

από που προερχεται
Μετα από χρόνια που (ισως) τα ξαναδιαβάσω μπορεί τότε
να βρω ένα καινουργιο νόημα μεσα στις λεξεις μου
Να βρούμε ισως και ποια πηγή μας έκανε να τα γράψουμε

Οτι βγαινει απ'τα εσωψυχα καποιου

Δε θελει βελτιωση

Η φορτισμενη στιγμη που πιανουμε το "μολυβι" στα χερια είναι ιερη!

Συνεβησαν κατι πραγματα που με έκανε να χασω 10 χρονια απ την ζωη μου
Ενα στρεσάρισμα τοσο δυνατο ωστε εφτασα σε σημειο
να ακουω φωνες στο μυαλο μου να εχω κατακερματισμενη σκεψη
Να ειμαι τωρα με φάρμακά και να κοιμαμαι με τα ματια ανοιχτα

Ευτυχως σε ολο αυτο ειχα την συμπαράσταση του Γιαννη
και ειδικα της Αρτεμης που ανεχοταν την καθε παρανοϊκή σκεψη μου

Το μεγαλυτερο οπλο που μπορει να χρησιμοποιηθεί εναντιων μας
ειναι το ιδιο μας το μυαλό ειχα γραψει μεταξυ αλλων στο "Φόβου σκέψεις"

Ο καθε κακοπροαιρετος καταλαβαινει αυτο που θελει να καταλαβει
Ας ειρωνευονται                                           

Το μονο που θελω ειναι να γραφω ελευθερα             

Να γραφω χωρις να ξερω πολλες φορες και τι θα βγει

Κι εχω κι μια ακορεστη επιθυμια να μαθαινω 

οσα δε μπορεσα να μαθω  

Κι αυτη η επιθυμια γεννιεται απο τις αμφιβολιες  

Κι εγω ειμαι γεματος αμφιβολιες 

Δεν υπαρχει βεβαιοτητα στην ζωη μου

morfeas

Ειπα να περασω απ τη γειτονια

Μη με ψαχνεται και δωσεται Σιλβερ Αλερτ:

 Ωραιο παληκαρι 1.69 βαρους 70 κιλων 

φορουσε τζην κι δεν επινε "ρακι" 

γιατι του εκοψαν τα μνημονια
το ουισκυ 

Λόγω διαγραφής.. παραθέτω το σχόλιο της Γιαννας